De afgelopen weken moest ik het woord scho… nog maar uitspreken of ik kreeg een heuse tirade van mijn peuter cadeau.
‘IK WIL NIET NAAR SCHOOOOHOOOOOOL’
Tja, eigenwijs is ze wel.
Haar opfleuren met een zelfgekozen rugzakje hielp niet. Haar uitleggen wat er ging gebeuren hielp niet. Haar proberen overtuigen door te praten over de nieuwe vriendjes die ze zou maken, je kan het al raden, hielp niet. De pure paniek in haar ogen bleef zichtbaar, haar handen bleven zich aan mijn kleren klampen, haar tranen bleven vloeien.
De laatste weken probeerde ik het onderwerp niet meer aan te snijden om de stress die ermee gepaard ging te kunnen vermijden. Maar op een bepaald moment nadert het einde van de vakantie en voor dat je ’t weet word je verwacht op het infomoment van de school. Tijd dus om er, met een bang hartje, weer over te beginnen.
‘Lou, we gaan vandaag eens kennismaken met jouw juf.’
Met de geruststelling dat de mama’s mee mogen en niet weggaan ging Lou akkoord. Met haar ene hand veilig in dat van mama T. en haar andere hand veilig in het mijne wandelden we naar school. Terwijl we de deur van haar nieuwe klas binnenliepen veranderde ze van een nerveus, klein peutertje naar een stoere, ondernemende kleuter. Veilige handen werden losgelaten, juffen werden met veel enthousiasme begroet, nieuw speelgoed werd onderzocht.
En toch vloeiden er traantjes. Van Lou omdat ze niet naar huis wilde en van de mama’s omdat ze vaarwel zeiden tegen die schattige peuter en nu een prachtige, grote kleuter hebben.
Lieverland 